جشنواره ها
سینما
بازیگران
شبکه خانگی و تلوزیون
آخرین اخبار
داغ ترین اخبار
اخبار بازیگران
اخبار فیلم ها
مشارکتکنندگان
ایجاد
راهنمای مشارکت در فیلسین
ویدیو ها
تصاویر
عدالتخواهی دهه شصتی!
رضا درمیشیان با «عصبانی نیستم» در عین حالی كه نشان میدهد «سینمای مستقل» میباید بخشی از هویت اصیل و جاندار و آدمهای تابلودارش را از بطن جامعه بگیرد، ما را نسبت به ادامه مسیر فیلمسازی خودش نیز كنجكاوتر میكند.
ایستاده در میانه
«بهوقت شام» پرسشی را مطرح میکند که گویا خود حاتمیکیا هم پاسخش را ندارد و ازآنجاییکه نمیتواند فیلمش را اینگونه رها کند، به همان ترفند همیشگیاش روی میآورد؛ قهرمان سازی.
من زخمهای کاری میزنم
نیمساعت پایانی «کنسرت نمایش سی»، بهترین قسمت آن بهشمار میآید و گروه به خوبی میتوانند در یک همراهی و همسرایی دیدنی کار را به شکل مطلوب به سرانجام برسانند.
ادای دین به سینمای کیمیایی
«قهرمان آخر» برای نسل قدیمی سینما خاطرهبازی جذابی میشود.
پوستهای که هست...
با این حساب، شاید بتوان «بادیگارد» را نقطه پایان تردیدهای مکرر حاتمیکیا و قهرمانهایش دانست و پرونده مواجهه عقل و دل را که در فیلم «از کرخه تا راین» به ملایمت مطرح شده بود و در «آژانس شیشهای» و «به رنگ ارغوان» به تندی، حالا با تکیه بر قطعیت و خشونت تاثیرگذار انتهای فیلم، بسته شده دانست و نقطه پایانی تلقی کرد بر تمامی استدلالهای عقلی و منطقی فیلمساز و آدمهای فیلمهایش.